Saturday night

για αυτές τις κουβέντες, για αυτά τα λόγια, για αυτές τις λίγες λέξεις που ποτέ δεν είπαμε...
                                                   

     ** ****,** **********,*'*****!

         

just

 μια φίλη ακατάστατη...αλλά κατά τ'άλλα πολύ συμμαζεμένη, μου πε

αν θες και έχεις ανάγκη να κάτσεις μέσα, μόνη σου, κάτσε.αλλά μόνο για σήμερα.

μην συνηθίσεις να σκέφτεσαι την ζωή σου και ξεχάσεις να την ζεις.

...ήμαστε έλλογα όντα και είναι λογικό διαρκώς να σκεφτόμαστε,το θέμα είναι τι σκεφτόμαστε

η αλήθεια είναι πως ξοδεύουμε πολύ χρόνο σκεπτόμενοι γεγονότα,πρόσωπα και συναισθήματα του παρελθόντος.δημιουργούμε σενάρια φαντασίας, παίρνουμε πραγματάκια τόσο δα και τα κάνουμε τεράστια,δίνουμε σημασία σε γεγονότα και πρόσωπα που δεν την αξίζουν.δημιουργούμε πλασματικές ζωές, έτσι όπως θα θέλαμε να είναι,ψεύτικους ανθρώπους και ξεχνάμε να ζήσουμε .
και  ο χρόνος κυλά και η ζωή τρέχει και μεις δεν παίρνουμε μέρος σ αυτήν.
...

το χω κάνει πολλές φορές και θα το ξανακάνω άλλες τόσες και περισσότερες...
αυτή τη φορά εσύ μου το υπενθύμισες και σε ευχαριστώ γι' αυτό.

σκούλουκουιν

Θέλω να βάλω το δάχτυλο μου βαθιά στο στόμα, τόσο, που να κάνω εμετό.
Και να βγάλω όλα αυτά που έχω μέσα μου.Τις μισοφαγωμενες σκέψεις και μνήμες τα όνειρα και τα συναισθήματα.
Ένα σκουλήκι έχει τρυπώσει, καιρό τώρα, μέσα μου και δεν λέει να βγει.Αργά αργά με τρώει και από λίγο. Είναι τις φορές που νιώθω έναν δυνατό πόνο, που με κάνει να θέλω να ξεριζώσω τα σωθικά μου.
Πόνο που καμία σχέση δεν έχει με την ευχάριστη ενόχληση των πεταλούδων που πετούσαν πριν καιρό...
Θέλω να μπίξω ένα μαχαίρι και να το στρίψω τόσες φορές που πλέον να μην νιώθω τίποτα.
Πράγμα αδύνατο...είμαι τόσο φοβιτσιάρα που δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.
Αρα το σκουλήκι θα συνεχίσει να με τρώει, όσο υπάρχει ακόμη τροφή.
Δεν θα βγει προτού φάει τα πάντα.

Και ύστερα από καιρό, αναλόγως και με την ταχύτητα που τρώει,θα βγεί, αφήνοντας πίσω του ένα κουφάρι...το δικο μου κουφάρι

Francis Bacon ,
Three Studies for a Crucifixion(3)-1962

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Επανάσταση

πνίγεις συναισθήματα και προχωράς.

 αυτό,

το μπορείς?

1.balloons are my fave

Funny Face(1957)

Up(2009)

The Red Ballon(1956)

μη με πείς ψεύτρα

Κατερίνα Γώγου-Ιδιώνυμο , 1980 (απόσπασμα)

γιου αρ ολγουις ον μαι μαιντ.

Σκέφτομαι... κάθε πότε σε σκέφτομαι...
Το βράδυ πριν κοιμηθώ , όταν πέφτω στο κρεβάτι μου , αφότου βεβαιωθώ πως έχω σκεπαστεί καλά καλά και δεν υπάρχει καμιά τρυπούλα για να μου ξεγλιστρήσεις , σε σκέφτομαι.
Και το πρωί όταν ξυπνώ εσένα σκέφτομαι.
Και καθώς ντύνομαι επειδή πάλι εσένα σκέφτομαι , σκέφτομαι τι θα σου άρεσε να φοράω και πως θα ήθελες να είναι τα μαλλιά μου.
Κοιτάω έξω από το παράθυρο και βλέπω τον ήλιο να λάμπει και σκέφτομαι εσένα.Άλλά και όταν βρέχει πάλι εσένα σκέφτομαι.Και όταν κάνει κρύο και έχει υγρασία εσένα σκέφτομαι.
Όταν περπατώ στον δρόμο , περπατάω πιο αργά για σε σκέφτομαι και όταν στέκομαι και όταν τρέχω και όταν περιμένω και όταν επιβιβάζομαι και αποβιβάζομαι  πάλι εσένα σκέφτομαι.
Και ακούω μουσική που ξέρω πως σου αρέσει και μουσική που ξέρω πως δεν σου αρέσει τόσο και τραγούδια που έχουν κάτι από εσένα και πάλι εσένα σκέφτομαι.
Και όταν βγαίνω έξω , σκέφτομαι πως κάπου , κάποτε, κάπως , μπορεί να σε συναντήσω και σκέφτομαι τι θα σου πω και τι θα κάνω και πως θα φερθώ.Και στην πλατεία , εσένα σκέφτομαι
Και όταν πίνω μπύρες και κρασιά , οινοπνεύματα γενικότερα , εσένα σκέφτομαι.Και όταν δεν πίνω... πάλι εσένα σκέφτομαι.
Και όταν διαβάζω κάτι και ακούω κάτι και βλέπω κάτι και νιώθω κάτι,πάλι εσένα σκέφτομαι.
Και όταν βγαίνω τις νύχτες για βόλτα , χορό , ποτά και πάρτι ...εσένα σκέφτομαι.
Και όταν είμαι μόνη μου και όταν είμαι με φίλους και όταν είμαι με κάποιον άλλον ,ακόμη και όταν είμαι περιτριγυρισμένη από κόσμο αλλά πάλι μόνη , εσένα σκέφτομαι.
Όταν γνωρίζω κάποιον και μιλάω μαζί του , δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο , παρα μόνο εσένα.
Όταν αγγίζω και φιλάω κάποιον εσένα σκέφτομαι.
Και όταν ερωτεύομαι εσένα σκέφτομαι.
Ακόμη και όταν κάνω έρωτα με καποιον αλλον , την στιγμή που μπαίνει μέσα μου ,σε σκέφτομαι και πονώ...
Και όταν είμαι χαρούμενη,όταν είμαι μπερδεμένη,όταν είμαι φοβισμένη και όταν είμαι απογοητευμένη , όταν είμαι συγκινημένη και όταν είμαι οργισμένη,όταν είμαι ερωτευμένη , όταν είμαι χαμένη , όταν είμαι ενθουσιασμένη,  όταν είμαι μεθυσμένη , όταν είμαι συγκεντρωμένη και όταν είμαι ασυγκέντρωτη , όταν είμαι κουρασμένη,όταν είμαι δυνατή , όταν είμαι άρρωστη , όταν είμαι αδύναμη, όταν είμαι ανήμπορη ,όταν είμαι θαρραλέα και όταν είμαι θλιμμένη και όταν νιώθω μοναξιά και όταν είμαι άδεια και όταν είμαι γεμάτη εσένα σκέφτομαι.
Όταν σκέφτομαι το παρελθόν, το τώρα και το αύριο , σκέφτομαι και εσένα.
Όταν κάνω ντους,  όταν βγαίνω διάλειμμα,όταν βρίσκομαι κοντά σε τζάκια και όταν διασχίζω δρόμους , όταν είμαι μέσα σε αυτοκίνητο,όταν μυρίζω ένα λουλούδι , όταν τρώω μια σοκολάτα , όταν ανοίγω τον υπολογιστή , όταν στέλνω μηνύματα,όταν βλέπω τον ουρανό , όταν τρώω γλειφιτζούρια,όταν περνάω μέσα από ποτιστήρια και γίνομαι μούσκεμα,όταν κάποιος ιδρώνει , όταν χτυπάει το τηλέφωνο , όταν βλέπω θάλασσα , όταν ζωγραφίζω , όταν βλέπω ανθισμένο γιασεμί,όταν κάνω βόλτα στην Πλάκα και στο Μοναστηράκι,όταν κρυώνω , όταν διαβάζω το λαχταρώ , όταν φουσκώνω μπαλόνια , όταν βλέπω μπάτσους ,όταν πονά το δόντι μου , όταν πηγαίνει δύο το βράδυ , όταν ακούω radiohead και joy division και tom waits και pink floyd και όταν σκοτεινιάζει , όταν κλινω τα μάτια,όταν ονειρεύομαι...

Σε σκέφτομαι και σε περιμένω.

(yoυ are always on my mind)

26 Αυγούστου

εσύ στο εγώ μου.
εγώ στο εσύ σου.
ζωή στο κενό,στα ρεπό,στα διαλείμματα,στις αργίες.
διαλυμένη ζωή.
γεμάτο κενό από παύσεις.
χάσμα.
απόηχος χάους.αντίλαλος σιωπής.
ειλικρινής εσωτερικός μονόλογος.ψεύτικος διάλογος.υποκριτική και υποκρισία.
θερμαινόμενο υπόστρωμα.ιδρωμένη πλάτη,στήθος,σβέρκος,αυτί,ιδρωμένη και αυτή.ιδρωμένος νους.υγρά όνειρα.υγρασία.νερό.ρευστό.ρευστά όνειρα.ανεκπλήρωτα...μια ζωή που θα μπορούσαμε να ζήσουμε.όλα αυτά που θα μπορούσαμε να κάνουμε.
μαζί...

μαζί.-

παύση.

άρρυθμη παύση.
ποιητικά άδεια.
ποιητική αδεία;όχι.
άδεια;ναι.
γεμάτη;ναι.

φθινοπωρινή βροχούλα

Μαύρα ρούχα.γερασμένο πρόσωπο.ρυτίδες,αυλακιές,χαρακιές του χρόνου.καστανό μαλλί βαμμένο.γυναίκα.στο μετρό.κάθεται στην έξω θέση.στραμμένη προς το απέναντι τζάμι.το κοιτά.κοιτά αυτήν.την αντανάκλαση της.τα χέρια πλεγμένα.το ένα δάχτυλο ανάμεσα στο άλλο.
σφίγγει τα χέρια της μαζί με το εισιτήριο των 1,40.τα δάχτυλα της σαν να χορεύουν.χορεύουν έναν περίεργο χορό.σπασμωδικά.σαν ζώο λίγο πριν ξεψυχήσει.χωρίς σειρά.χωρίς ρυθμό.

καταπίνει διαρκώς,επίμονα.σαν να της έχει κάτσει κάτι στο λαιμό.ένας βραχνάς.και το γνωρίζει καλά πως δεν πρόκειται να της περάσει,όσες φορές και αν προσπαθήσει.
όλο αυτό διαρκεί τρεις στάσεις Εθνική άμυνα.Κατεχάκη.Πανόρμου.

κάτι γυαλίζει στο πρόσωπο της.στο δεξί της μάτι.είναι υγρό.το ίδιο και το αριστερό.τα βλέφαρα αδυνατούν να τα συγκρατήσουν.δυο δάκρυα ξεφεύγουν.ένα και ένα.ενα απ το καθένα.ούτε ένα παραπάνω.
και μένουν κάπου ανάμεσα στο βλέφαρο και το μάγουλο.στο μικρό εκείνο μαξιλαράκι.τα αφήνει για λίγο εκεί.να ζήσουν για λίγα δευτερόλεπτα.να υπάρξουν.να αποκτήσουν νόημα.έπειτα σηκώνει τα χέρια της και χαϊδεύει πρώτα το ένα και έπειτα το άλλο μάγουλο.

μπορεί να άκουσε το τραγούδι που άκουγα με τα ακουστικά.everybody's  gotta   learn sometimes.μάλλον όχι...εγώ πάντως όταν το ακούω, κλαίω.

Παίρνει και πάλι την αρχική της θέση.στήνεται απο την αρχή. σηκώνεται.κατεβαίνει στο Σύνταγμα.τώρα στα αυτιά μου ακούγεται η ανοιξιάτικη βροχούλα.και θυμάμαι.και χαμογελώ.για αυτήν σίγουρα δεν ήταν μια ανοιξιάτικη βροχούλα.μάλλον φθινοπωρινή ήταν...

Δεν τα κατάφερα όμως ούτε και απόψε

o στιγμογράφος-Momentography / Athens

Γιατί η ζωή μια φορά μας δίνεται...

 

Χρόνης Μίσσιος: Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται...

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος.
Πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα;
Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος.  Γιατί δε ζούμε...  κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.
Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...
Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως:
Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας.
Όμως, τ' αφήσαμε για αύριο.
Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.
Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε!
Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο!
Διότι, αυτός είναι θάνατος!
Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση.
Είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί, θα δώσεις χάρη κι ομορφιά, όπως η Μαρία, που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει...
Ήρθανε να την πάρουνε, και η Μαρία, είπε το "όχι", με τον πιο αμετάκλητο τρόπο.
Πήγαμε στην κηδεία της. Και τί άκουσα τον παππά να λέει;
"Χοῦς εἶ, καὶ εἰς χοῦν ἀπελεύσει"...
Και τότε κατάλαβα, πως η Μαρία σώθηκε.
Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια... -