Το δίλημμα του σκαντζόχοιρου, είναι μια κατάσταση στην οποία,μια ομάδα σκατζόχοιρων προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον για να ζεσταθούν.Όταν όμως το κάνουν, ο ένας πληγώνει τον άλλον με τα αγκάθια του, χωρίς να έχουν τέτοιο σκοπό, το κάνουν, είναι αναπόφευκτο. Έτσι λοιπόν απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Ενώ υπάρχει η επιθυμία της συντροφιάς, της ομάδας, δέν μπορεί να πραγματοποιηθεί για προφανείς λόγους.
Το δίλημμα αυτό, είναι μια αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα(και δέν το λέω εγώ, αλλά ο Σοπενχάουερ και ο Νίτσε). Ο κάθε άνθρωπος έχει την επιθυμία και την θέληση για επαφή και επικοινωνία με άλλα άτομα, υπάρχει όμως αυτό το δίλημμα του σκαντζόχοιρου, φοβόμαστε τα αγκάθια του άλλου, φοβόμαστε μην πονέσουμε, μην ματώσουμε. Ερωτευόμαστε με μέτρο, αγαπάμε με μέτρο, δεν δινόμαστε, γινόμαστε εσωστρεφής. Παρόλο που θέλουμε να φτιάξουμε σχέσεις και δεσμούς, φοβόμαστε την αμφίδρομη βλάβη. Ως αποτέλεσμα απομακρυνόμαστε, όπως οι φίλοι μας οι σκατζόχοιροι και αντιμετωπίζουμε μόνοι μας τις κρύες νύχτες του Γενάρη, με την συντροφιά μιας σόμπας, η οποία είναι λιγότερο βλαβερή(για την ψυχολογία μας πάντα, όχι για την τσέπη μας!). Άλλες φορές επιλέγουμε να κάνουμε σχέσεις...αλλά σχέσεις ρηχές!
Ζήσε, αγάπα, ερωτεύσου και πόνεσε. Αλλά ΖΗΣΕ! Όποιο και αν είναι το τίμημα. Σημασία έχει να νιώθεις, γιατί δεν ήμαστε αμοιβάδες ρε γαμώτο... Νιώθουμε.Οτι και αν είναι αυτό...
Την αγάπη δεν μπορείς να την μετρήσεις, αν είναι να αρχίσεις τις πράξεις, ξέχνα το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου