Απλά

Δεν έχω ανάγκη να σε δω. Δεν θέλω πλέον  να ήμαστε μαζί. Δεν θέλω να περνάμε χρόνο οι δυο μας όπως παλιά. Δεν θέλω να κοιμόμαστε μαζί. Δεν θέλω τα χάδια σου και τα φιλιά σου. Δεν θέλω τα δώρα σου. Δεν θέλω τίποτα δικό σου. Δεν θέλω να μιλάμε. Θέλω μονάχα κάποια στιγμή να κάτσουμε οι δυο μας στον καναπέ σου, απέναντι απ την φωτιά και να δούμε μια ταινία. Και να αρχίσεις να μου χαϊδεύεις το χέρι και έπειτα τον σβέρκο μου. Και να αποκοιμηθώ πάνω σου με τα χάδια σου να με νανουρίζουν. Και όταν τελειώσει η ταινία να με πας στα χέρια σου ως στο κρεβάτι και μόλις με εναποθέσεις να αρχίσω να σε φιλώ μες στον ύπνο μου. Και να κάνουμε έρωτα. Και να ξυπνήσω και συ να σαι ήδη στην κουζίνα και να μου ετοιμάζεις το πιο τέλειο πρωινό δεδομένου των υλικών που έχεις. Και έπειτα να πάμε βόλτα στη  θάλασσα και να βάλουμε το come on Eileen να παίξει στα ηχεία του αυτοκινήτου και να χορεύουμε σαν μικρά παιδιά. Και να μπούμε στο τρένο και να αλλάζουμε βαγόνια σε κάθε στάση, να κατέβουμε στο Μοναστηράκι και να κάνουμε βόλτα στα παλιατζίδικα. Να μου αγοράσεις κοκοράκι και γω το πιο μεγάλο κόκκινο μπαλόνι. Να βγούμε στην Πανεπιστημίου και φωνάξουμε για επανάσταση. Να τρέξουμε ως τα Εξάρχεια. Να ανέβουμε στου Στρέφη και να πάμε στο πιο ήσυχο μέρος, εκεί που δεν έχει πολλά φώτα, να ανακρίνουμε τον ουρανό των Αθηναίων και να μετρήσουμε τα άστρα τους. Να μπούμε στο αμάξι και να βγούμε στην εθνική και απλά να οδηγάς και εγώ απλά να μαι δίπλα σου και να σου χαϊδεύω τα μαλλιά και να σε πειράζω και να σου λέω πόσο χαζό είσαι....

Σε φάση σουρεάλ

Στο βυθό της θάλασσας γίνεται μεγάλο πάρτι. Πάνω σε έναν μεγάλο τιρκουαζ ύφαλο η Έλλα με ουρά γοργόνας τραγουδά το Dream a little dream of me. Ψάρια κλόουν σερβίρουν ποτά πάνω σε ιπτάμενα σαλάχια. Ο κόσμος χορεύει έναν περίεργο αργό χορό με μακρόσυρτες κινήσεις, τα χέρια μακραίνουν και σαν πλοκάμια, μπλέκονται, τυλίγονται, ξετυλίγονται και αγγίζουν τρυφερά και με πάθος το ταίρι τους. Ένα δελφίνι συναντά μια γυναίκα. Προσπαθεί να  την εντυπωσιάσει με άλματα, χορευτικές πιρουέτες και κωλοτούμπες. Αυτή πιάνει το πτερύγιο του και αυτό την ταξιδεύει. Την πάει σε άλλο ωκεανό. Βγαίνουν σε ένα νησάκι. Το δελφίνι αποκτά πόδια και χέρια ανθρώπου. Ξαπλώνουν πλάυ στην αμμουδιά και θαυμάζουν το ματωμένο φεγγάρι. Η γυναίκα απλώνει το χέρι της και αρπάζει το φεγγάρι και το φορά για μενταγιόν στον λαιμό της. Σειρήνες ηχούν μέσα απ τo  βυθό. Κάποιος τράβηξε το πώμα απ' το πάτο της θάλασσας και η στάθμη αρχίζει να κατεβαίνει. Όλα τα ψάρια πρέπει να επιστρέψουν πίσω. 'Oπως και το δελφίνι. Η θάλασσα γίνεται μια τεράστια ρουφήχτρα και παίρνει μαζί της ότι είναι δικό της. Το ίδιο και ο ουρανός. Τράβα πίσω το φεγγάρι του μαζί με την γυναίκα που το είχε φορέσει για μενταγιόν.

ΟΤΟΜΠΙΑΝΚΙ

Μπαίνω στο σπίτι αναψοκοκκινισμένη, όχι στεγνή, με μια γεύση στα χείλη. Πέφτω στο κρεβάτι  και κοιμάμαι με την αίσθηση σου μέσα μου. Τώρα είμαι μόνη μου, ένα κοριτσάκι που κοιμάται στο συρόμενο κρεβάτι του καναπέ πλάι στον αδερφό της, μέσα στο δωμάτιο που έζησε από τα μηδέν της. Πριν όμως ήμουν μια γυναίκα. Ένα πλάσμα που φλεγόταν. Η μηχανή του αυτοκινήτου αναμμένη, το Maggot Brain παίζει στο ραδιόφωνο και γω σε θέλω τώρα! Σου γλύφω το αυτί και το λαιμό και συ με δαγκώνεις στο σβέρκο. Με πονάς, αλλά μου αρέσει. Μου αφήνεις και σημάδι, ένα σημάδι που θα υπάρχει και 36 ημέρες μετά. Με φιλάς και με ρουφάς και κάπου εκεί ο χώρος και ο χρόνος χάνεται κυριαρχούν μόνο οι αισθήσεις, η αφή, η γεύση, η ακοή...με γραπώνεις, με γεύεσαι ολόκληρη, μου ψιθυρίζεις. Τα τζάμια του αυτοκινήτου θολώνουν από τα χνώτα και τις ανάσες μας. Και τώρα κανείς δεν μας βλέπει ή έτσι νομίζουμε ή και να μας βλέπει δεν μας νοιάζει.