Σώμα μου

Πώς να κρατηθεί το κορμί τώρα που ναι νύχτα;

Μακρυά σου δεν είναι ελεύθερο, εγκλωβισμένο είναι, πιο πολύ από ποτέ.

Κοντά σου μονάχα βρίσκει νόημα.

Μακρυά σου δεν αντιδρά το ίδιο, οι αισθήσεις δεν διεγείρονται.

Οι σιαλογόνοι αδένες εξασθένησαν και οι μυς ατρόφησαν.

Τώρα σέρνεται και περιφέρεται δίχως νόημα, χωρίς θεό.

Η καρδία δεν πάλλεται το ίδιο.

Οι φλέβες δεν κατακλύζονται με καυτό αίμα σαν άλλοτε.

Τα μάτια έχασαν την λάμψη τους και το δέρμα σαν να θάμπωσε κάπως.

Η σάρκα αρχίζει να λιώνει αποκαλύπτοντας τα έσω στους έξω.

Για μένα πλέον μην ρωτάς.

Έγινα παραμυθάκι άσκημο και σκληρό.

Ένα βράδυ με φεγγάρι σαν και τούτο το Αυγουστιάτικο μας, βγήκα για να σε βρω, γιατί εγώ σε θέλησα εδώ!

Και κάπου στην πορεία εξαυλώθηκα...

Ω-θέλω.

έτσι θα κάναμε εμείς...
φέραμε τον κόσμο ανάποδα
περπατήσαμε στα πουπουλένια σύννεφα, ακροβατήσαμε σε ηλεκτροφόρα καλώδια, γδάραμε τα κεφάλια μας στους ουρανοξύστες και φορέσαμε εξωτικά δέντρα για καπέλα -εντυπωσιακά,πολύχρωμα καπέλα-.
το χιόνι και το νερό έρχεται απ τα πόδια μας και για βροχή έχουμε την χρυσή άμμο της ερήμου και την κατάλευκη από τα καλοκαίρια μας.
πάψαμε τις εποχές
ο κήπος μας ολάνθιστος όλο το χρόνο
μες στο τσουχτερό κρύο του χειμώνα οι μαργαρίτες δεν φοβούνται να ανθίσουν για εμάς.
έτσι θα κάναμε εμείς...
χορέψαμε στους ήχους της σιωπής και στα τραγούδια του μουγκού.
τρεφόμαστε αποκλειστικά με αέρα, ο ένας την εκπνοή του άλλου.
έτσι θα κάναμε εμείς...
αλλάξαμε τις ώρες
κάναμε την νύχτα, μέρα
για να μπορέσουμε να συναντηθούμε
είπαμε στο φεγγάρι να έρθει λίγο πιο κοντά για να μας φωτίζει τους νυχτερινούς περιπάτους μέσα στο δάσος και ο κακός λύκος-καλός για εμάς- πιστός φρουρός μας.
έτσι θα κάναμε εμείς...

φτάνει να το θες και συ.

παυσίπονο

και τώρα πρέπει να γράψω ξανά
γιατί έτσι κάνω ότι νιώθω γράφω
και πρέπει να κλάψω ξανά
και πρέπει να πονέσω ξανά
αλλά δεν ξέρω πως
δεν μαθαίνεις να πονάς
εμένα δεν μου το έχει μάθει κάνεις
δεν με δίδαξε η μαμά μου, δεν με δίδαξε το σχολείο, ούτε καν το φροντιστήριο
πόνεσα
όμως δεν πόνεσα και έμαθα
κάθε φορά είναι πρώτη φορά.
ένα είναι σίγουρο, μπορεί να μην μάθω ποτέ πως να πονώ
έχω μάθει όμως πως θα πονώ.

νομίζω πως είμαι άρρωστη, βάζω θερμόμετρο και μου δείχνει 36,4 και άλλοτε 36,2
θέλω να βήξω αλλά δεν μπορώ, κάθε ήχος είναι προσποιητός
φυσάω την μύτη μου σε χαρτομάντιλο και αυτό παραμένει στεγνό

φόρα-κατηφόρα

Έχω μια κατηφόρα ,την οποία όπως και να χουν τα πράγματα θα την κατέβω ,δεν είναι πως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς ,είναι πως δεν θέλω.Μπορεί να έχω διαλέξει άλλη διαδρομή στην πορεία όμως θα την αλλάξω για να πάρω αυτήν την κατηφόρα.Λίγα μέτρα πριν θα επιταχύνω και μόλις φτάσω στο σημείο εκκίνησης, θα αφήσω τα πόδια μου και θα γείρω το κεφάλι πίσω, κοιτάζοντας προς τον ουρανό, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο δρόμο, με τα χέρια πάντα στα φρένα.Πάντα.Δεν έχω καταφέρει ποτέ να αφήσω τα φρένα, πόσο μάλλον το τιμόνι ,αλλά μια μέρα θα το κάνω και αυτό!Το καλοκαίρι θυμάμαι είχα πει πως θα μπορούσα να ανεβώ και έπειτα να κατεβώ την κατηφόρα αυτή τουλάχιστον δώδεκα φορές απανωτά.Έχει κάτι που με κάνει να νιώθω όχι ελεύθερη, αλλά ελαφρότερη, ίσως αλλιώτικη και αλλόκοτη.Αλλόκοτη σίγουρα, για τους άλλους που με παρακολουθούν.

sketch by me

Ποτέ όμως πριν, δεν την ένιωσα τόσο επίπεδη και τόσο μικρή, όσο σήμερα.Μόλις έφτασα στο τέλος της, κοίταξα πίσω για να σιγουρευτώ πως την είχα κατεβεί, πως βρισκόταν εκεί.Αυτή ήταν εκεί στην θέση της, εγώ μάλλον δεν ήμουν.
Όταν οι άλλοι γράφουν για την μικρή Μαρία και τους Ρομά, για τα κλειστά πανεπιστήμια τον Σαμαρά και άλλα τέτοια, εγώ γράφω για την αγαπημένη μου κατηφόρα...
Γράφω για τη κατηφόρα γιατί σήμερα, για άλλη μια φορά απέτυχα και η αλήθεια είναι πως φοβάμαι.Φοβάμαι πολύ.Με τρομάζουν και με ανησυχούν όλα αυτά που τρομάζουν και ανησυχούν και εσάς.Και ύστερα σου λένε πως οι καλλιτέχνες είναι ελεύθερα πνεύματα χωρίς ανασφάλειες, λάθος, ζητούν επιβεβαίωση ακόμη και στον τρόπο που κατηφορίζουν έναν δρόμο, ακόμη και αυτό το κάνουν με στιλ και άποψη.

Valtari

Ίσως ο θεός να θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, πριν γνωρίσεις τους σωστούς, οπότε όταν συμβαίνει αυτό πρέπει να είσαι ευγνώμων.

Maybe God wants you to meet many wrong people,
before you meet the right one,so when it happens you'll be thankful.

Gabriel Garcia Marquez

Πληγές

Η νύχτα έπεσε και τα δυο μικρά ζώα μπήκαν στην φωλιά τους.Καθ όλη την διάρκεια της μέρας είχαν κυλιστεί στις λάσπες, στους δρόμους και στα καυσαέρια.Είχαν εκτεθεί σε μάτια γνωστών και αγνώστων, είχαν χάσει τις μυρωδιές τους.Όταν χώθηκαν στην φωλιά, άρχισαν να γλύφουν ο ένας τον άλλον για να ξεβρομίσουν, έγλυφαν με προσοχή κάθε σημείο του σώματος, απ' τα δάχτυλα των ποδιών, μέχρι ψηλά στους μηρούς, την πλάτη, τα χέρια και με αργές κυκλικές κινήσεις την κοιλιά και το στήθος.Που και πού σταματούσαν όταν το σάλιο τους τελείωνε, ο ένας αντικριστά στον άλλον, με τις ανάσες τους να μπερδεύονται.Σε ορισμένα σημεία η γλώσσα πάλλονταν γρηγορότερα και έμενε εκεί με επιμονή, ήταν γιατί είχε την ευαισθησία να νιώθει τις ανοιχτές πληγές.-Όλοι μας έχουμε πληγές τις οποίες γνωρίζουμε και θρέφουμε, άλλες πάλι όχι, σαν αδέξιες μελανιές που πονάνε μονάχα όταν τις αγγίζουμε.Πληγές ανοιχτές ή και κλειστές.Πληγές που μας άφησαν άλλοι στο πέρασμα τους, σημάδια πολέμου από αγώνες που κερδίσαμε αλλά κυρίως από αγώνες που χάσαμε.Το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει για να κλείσουν οι πληγές αυτές.Το σάλιο, η φροντίδα, τα χάδια, οι αγκαλιές, τα φιλιά και κυρίως η αγάπη μπορούν να τις επουλώσουν γρηγορότερα.-Και κάπως έτσι τα δυο ζώα μπλέχτηκαν μεταξύ τους και χάρισαν γλυκές ηδονές και κραυγές ευχαρίστησης το ένα στο άλλο.Και μπορεί να μην το γνώριζαν, αλλά ενόσω κοιμόντουσαν ονειρεύτηκαν και τα δύο πως κοιμόντουσαν αγκαλιά και αυτό ήταν σίγουρα κάτι πολύ όμορφο.

Αγάπησε τον εαυτό σου

να σε αγαπάς έτσι απλά γι’ αυτό που είσαι…όμορφος ή άσχημος,με μύτη μακρυά σαν του  πουλιού και μεγάλη σαν μελιτζάνα,με ματια σαν κουμπότρυπες,μπυρμπυλωτα, η τεράστια με τάση να πεταχτούν προς τα έξω.Με ελιές θρούμπες και καλαμών, με φακίδες,με ενωμένα φρύδια σαν την Κάλο και λακκάκια.Με μαλλιά σγουρά,ίσια,φριζαρισμένα,κυματιστά,μαύρα η ξανθά... ψηλός σαν το Φασούλα ή κοντός, αδύνατος ή χοντρός με πέντε κιλά παραπάνω από πέρσι η και με δεκαπέντε.Ακόμη και αν έχεις αυτιά σαν του Ντάμπο,μακρυά τρομακτικά δάχτυλα,ουρά μαϊμούς,τρείς μαστούς ,τριχωτή πλάτη...όπως και αν είσαι,ό,τι και αν είσαι.Υπερασπίσου τον εαυτό σου με θάρρος και πάθος για τη μοναδικότητά σου, γιατί είσαι μοναδικός!!!

Δέξου τα ελαττώματα σου, τις αδυναμίες και τις φοβίες σου.

γιατι..

''Αν θέλεις να σε αγαπάνε πρέπει πρώτα να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου''

αγάπη είναι...

...να μοιράζεσαι το ίδιο σεντόνι, 

ενώ κοιμάσαι σε διαφορετικό κρεβάτι.

*εγώ και ο αδερφός μου!
τα τελευταία βράδια η θερμοκρασία έχει αρχίσει να πέφτει κάπως.
ένας από τoυς δυο, πάντα θα βαριέται(συνήθως εγώ) να βγάλει το δεύτερο σεντόνι απ την ντουλάπα.
έτσι το πρωί καταλήγουμε να είμαι εγώ στην μέσα πλευρά του κρεβατιού μου και εκείνος στην έξω του δικού του, για να σκεπαστούμε και οι δυο με ένα σεντόνι...

Η ιπτάμενη αγάπη

κάτι σαν παραμύθι...

Η οικογένεια Αιμιλιάνος εδώ και πολλά πολλά χρόνια, έχει στην κατοχή της την κοιλάδα της Χρυσής αχτίδας, μια εύφορη κοιλάδα στην οποία καλλιεργούνται τα πιο όμορφα λουλούδια του κόσμου ,τα πιο νόστιμα φρούτα και λαχανικά και εκτρέφονται όλων των ειδών τα ζώα. Ο Πέτερ είναι ο μοναχογιός της οικογενείας και επιθυμία του είναι να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Το μόνο που τον κρατά στην κοιλάδα της Χρυσής αχτίδας είναι το κορίτσι που αγαπά, η Σαρλότα. Η Σαρλότα είναι μια χαριτωμένη κοπέλα η οποία μαζί με την οικογένεια της ζει και δουλεύει στην κοιλάδα, φροντίζοντας λευκά περιστέρια .Ο κύριος όμως και η κυρία Αιμιλιάνος έχουν άλλα σχέδια για τον Πέτερ, προγραμματίζουν επιχειρηματικό γάμο με την κόρη της οικογένειας Χάνκς, που έχει την Αλμυρή κοιλάδα η οποία φτάνει μέχρι την θάλασσα. Ο Πέτερ νιώθει καταπιεσμένος καθώς οι δικοί του δεν του επιτρέπουν να φύγει πέρα από τα σύνορα της Χρυσής αχτίδας.
Η Σαρλότα τον προτρέπει να ακολουθήσει τα όνειρα του και να φύγει, αποφασίζει λοιπόν να το σκάσει. Το βράδυ πριν φύγει περνά και από την Σαρλότα για να την αποχαιρετήσει αποχωρισμός τους θα γίνει ακόμη πιο δύσκολος αφού ο Πέτερ της ανακοινώνει πως θα πρέπει για αρκετό διάστημα, τουλάχιστον στην αρχή, να μην επικοινωνούν με κανένα μέσο, για να μην τον εντοπίσουν οι γονείς του. Τότε η Σαρλότα του αποκαλύπτει το μεγάλο της μυστικό, το κρυφό της χάρισμα, την δυνατότητα της να επικοινωνεί με τα περιστέρια. Του υπόσχεται λοιπόν πως θα του γράφει κάθε μέρα με περιστέρι και πως το μήνυμα θα το δένει με μία τρίχα από τα μαλλιά της, στο πόδι του περιστεριού.
Ο Πέτερ ξεκινά για το μεγάλο του ταξίδι. Εν το μεταξύ όμως στην κοιλάδα της Χρυσής αχτίδας όλα τα λουλούδια έχουν μαραθεί. Η κυρία Αιμιλιάνος ενημερώνεται για την κατάσταση και σπεύδει να δει από κοντά τι έχει συμβεί. Απέραντες εκτάσεις από λουλούδια μέσα σε λίγες ώρες καταστράφηκαν, όλα κιτρίνισαν, μαύρισαν και έπεσαν στην γη. Επόμενη της κίνηση είναι να στείλει υπηρέτες να δούνε που βρίσκεται ο Πέτερ ενώ η ίδια πάει να τον αναζητήσει κοντά στο σπίτι της Σαρλότας, εκεί που συνήθιζε όπως της έλεγε να παίζει μπάλα. Βρίσκει λοιπόν την κοπέλα να μιλά με ένα περιστέρι και αυτό της κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, στέκεται και την παρακολουθεί και την ακούει να μιλά για τον Πέτερ. Την ίδια στιγμή φτάνουν και οι υπηρέτες που της ανακοινώνουν την απουσία του Πέτερ και τότε αυτή τους διατάζει να την συλλάβουν. Η κυρία Αιμιλιάνος ζητά να μάθει την σχέση της Σαρλότας με τον γιο της, εκείνη αρνείται τα πάντα,όμως η κυρία Αιμιλιάνος την απειλεί πως θα τιμωρήσει την ίδια και την οικογένεια της. Η Σαρλότα της ομολογεί τα πάντα, ακόμη και για το κρυφό της χάρισμα, αφού η κυρία Αιμιλιάνος είχε αντιληφθεί ήδη κάτι, έτσι δεν μπορούσε να το κρύβει άλλο. Η κακιά πλέον, κυρία Αιμιλιάνος αναγκάζει την Σαρλότα να στείλει το περιστέρι στον Πέτερ,αφού πρώτα έχει δέσει ένα γράμμα που η ίδια έγραψε, στο πόδι του περιστεριού. Και της λέει πως αν ο Πέτερ δεν επιστρέψει σε δυο μέρες αυτή και η οικογένεια της θα έχουν άσχημη κατάληξη.Ο Πέτερ είχε απομακρυνθεί αρκετά από τα σύνορα της χώρας του Πολύχρωμου Παγονιού εκεί που βρίσκονται όλες οι εύφορες κοιλάδες. Βγαίνοντας από ένα σκοτεινό τούνελ είδε δυο γυπαετούς να κυνηγούν ένα περιστέρι. Το περιστέρι που προσγειώθηκε στο χέρι του Πέτερ, κάνοντας έναν παράξενο ελιγμό, είχε προσαρμοσμένο στο πόδι του ένα μικρό χαρτάκι τυλιγμένο σε ρολό δεμένο με μία κόκκινη κορδελίτσα. Ο Πέτερ αφήνοντας κάτω την βαλίτσα του, έλυσε προσεκτικά το μήνυμα από το πόδι του περιστεριού και το κράτησε πρίν το διαβάσει σφιχτά στην παλάμη του επειδή φαντάστηκε ότι ο αποστολέας ήταν η αγαπημένη του Σαρλότα η οποία του είχε υποσχεθεί πριν φύγει ότι θα του έγραφε κάθε μέρα.Ο Πέτερ άνοιξε το γράμμα της Σαρλότας το οποίο τον καλούσε να επιστρέψει γρήγορα κοντά γιατί κάτι κακό της είχε συμβεί. Ο Πέτερ χωρίς δεύτερη σκέψη πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Κατευθύνθηκε προς το σπίτι της Σαρλότας και την βρήκε εκεί με την οικογένεια της εκείνη άρχισε να του εξηγεί τι είχε συμβεί μέχρι που την διέκοψε η εμφάνιση της μητέρας του Πέτερ μαζί με φρουρούς, οι οποίοι συνέλαβαν τον Πέτερ και τον φυλάκισαν σε έναν πύργο στο κέντρο της κοιλάδας.
Ο Πέτερ έπρεπε να μείνει για πάντα εκεί καθώς ήταν η αιτία που τα λουλούδια άνθιζαν. Πριν πολλά χρόνια, κατάρα είχε πέσει στην κοιλάδα και δεν φύτρωνε κανένα λουλούδι, κύρια πηγή εσόδων της οικογενείας. Η οικογένεια Αιμιλιάνος απευθύνθηκε σε ειδικούς, σε γεωπόνους, σε κομπογιαννίτες, σε μάγισσες και χαρτορίχτρες και η απάντηση που πήραν ήταν πως χρειάζονταν έναν αρσενικό γόνο να πατήσει την γή τους.Ο κύριος και η κυρία Αιμιλιάνος τα κατάφεραν με την τέταρτη φορά και έτσι ήρθε στον κόσμο ο Πέτερ.
Η Σαρλότα κάθε μέρα και κάθε νύχτα έχυνε δάκρυα για τον Πέτερ, τόσα πολλά που μια λίμνη είχε σχηματιστεί δίπλα στο σπίτι της όταν πια τα δάκρυα της στέρεψαν σκέφτηκε πως κάτι έπρεπε να κάνει για να τον βοηθήσει .Ο πύργος φυλάσσονταν από φρουρούς καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας, η Σαρλότα δεν ήξερε με τι τρόπο να τον βοηθήσει, δεν είχε καμία δύναμη και καμιά βοήθεια από κανέναν, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να μιλά στα περιστέρια. Τα περιστέρια δεν μπορούσαν να φτάσουν μέχρι τον Πέτερ αφού παράθυρα δεν υπήρχαν. Είχε απογοητευτεί τόσο πολύ, δεν μιλούσε σε κανέναν, ούτε καν στα αγαπημένα της περιστέρια, μια μέρα λοιπόν άνοιξε τις πόρτες όλων των κλουβιών και τα έδιωξε μακρυά και απέμεινε μόνη της.
Την επόμενη μέρα, ένα τεράστιο λευκό σύννεφο βρισκόταν πάνω από την Κοιλάδα της αχτίδας και έκρυβε τον ήλιο. Το σύννεφο ήταν εκατομμύρια περιστέρια που είχαν έρθει για να βοηθήσουν τον Πέτερ και την Σαρλότα. Τα περιστέρια, άλλα με το ράμφος τους και άλλα με τα πόδια τους γράπωσαν  προεξοχές από τον πύργο που ο Πέτερ ήταν κλειδωμένος και μέχρι οι φρουροί να αντιληφθούν τι είχε συμβεί αυτά είχαν πετάξει μακριά μαζί με τον πύργο. Οι κάτοικοι της κοιλάδας σήκωσαν τα κεφάλια τους και διέκριναν βαθιά στον ορίζοντα, ένα ιπτάμενο πύργο και δίπλα του ένα ιπτάμενο κορίτσι, την Σαρλότα...

Για καιρό κανένας δεν έμαθε νέα τους, που και που όμως ακούγονταν ανά τον κόσμο φήμες για δύο νέους που πετούσαν. Στην κοιλάδα τα πάντα είχαν μαραθεί και σιγά σιγά ερημώθηκε από τους κάτοικους της, οι οποίοι την εγκατέλειπαν για μέρη εύφορα με δουλειά. Ο κύριος και η κυρία Αιμιλιάνος χώρισαν, ασυμφωνία χαρακτήρων, πούλησαν ότι είχε απομείνει από την εταιρία και έφυγαν και αυτοί. Μέσα στις λίγες οικογένειες που απέμειναν ήταν και η οικογένεια της Σαρλότας. Οι γονείς της δεν λυπόταν, ήταν σίγουροι πως η Σαρλότα ήταν ευτυχισμένη…
Και ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή η κοιλάδα ανθίσει και πάλι.

λάβ

 η αγάπη είναι πραγματική, πραγματικότητα είναι η αγάπη

η αγάπη είναι συναίσθημα,το συναίσθημα είναι αγάπη

αγάπη είναι να θες να αγαπηθείς

η αγάπη είναι άγγιγμα, άγγιγμα είναι η αγάπη

αγάπη είναι να φτάνεις, να φτάνεις είναι αγάπη

αγάπη είναι να ζητάς να αγαπηθείς

αγάπη είσαι εσύ

εσύ και εγώ

αγάπη είναι να ξέρεις ότι εμείς μπορούμε να υπάρχουμε

η αγάπη είναι ελευθερία, ελευθερία είναι η αγάπη

η αγάπη είναι να ζεις, να ζεις είναι αγάπη

 αγάπη είναι να έχεις ανάγκη να αγαπηθείς

 ποιητής, John lennon

τι και αν δεν ήταν αγάπη ;

τι και αν δεν κράτησε μια μέρα ;

lost words

Υπάρχει μια χώρα γεμάτη λέξεις.
Κάπου μακριά από εμάς, κάποιοι μιλούν για αυτήν.
Λένε πως στην χώρα αυτή βρίσκονται λέξεις.
Λέξεις ξεχασμένες από τον καιρό,λέξεις που χάθηκαν,που δεν ειπώθηκαν ποτέ,
λέξεις και φράσεις οι οποίες έμειναν στην σκέψη,
άλλες πάλι μείνανε κάπου στο λάρυγγα
και μερικές είχαν την τύχη να πάρουν ήχο και να φτάσουν μέχρι την άκρη της γλώσσας, τα ερμητικά όμως κλειστά χείλη τις εμπόδισαν να βγουν, να ελευθερωθούν.
Λένε πως σε αυτήν την χώρα υπάρχουν πολλά σε μισώ άλλα και πολλά σ΄αγαπώ.
τα οποία δεν μισούνται μεταξύ τους, ούτε είναι εχθροί, αντιθέτως είναι συντρόφια.
Είναι και οι δυο ρήματα που δεν βγήκαν από στόματα που θα έπρεπε να βγουν, ο ένας στηρίζει και υποστηρίζει τον άλλον, παρόλο που για κάθε σ΄αγαπώ που γεννιέται πεθαίνει ένα σε μισώ,
ειναι κάτι σαν το γιν και γιαν δεν μπορεί να υπάρξει ο ένας δίχως τον άλλον.
Υπάρχουν ακόμη πολλές συγνώμες,
υπάρχουν διαφόρων ειδών αρνήσεις, όπως όχι και δεν θέλω,
αρκετά σε χρειάζομαι, σε έχω ανάγκη, σε θέλω.
και ακόμη περισσότερα φοβάμαι,
μερικές καλημέρες
λίγα γιατί,
και λίγα ασκαρδαμυκτί και κομπορρημοσύνη.
Σε αυτήν την χώρα υπάρχουν και πολλά αντίο.
εκεί είναι που χάθηκαν όλα τα αντίο...

Ένα αντίο μου, ένα γιατί και ένα σε χρειάζομαι βρίσκονται κάπου εκεί.
Το γεια μου, είναι κάπου στον δρόμο προς τα κει και αυτό.

κραυγή

τρεις η ώρα την νύχτα και η σιωπή μου έχει γίνει μια παγιδευμένη κραυγή, ένας απόκοσμος ήχος, που τρυπά τα ακουστικά και σπάει τα ηχεία, καταστρέφει τα τύμπανα των αυτιών. 

φαινομενικά όλα είναι στην θέση τους, όμως κάτι λείπει. 

παγιδευμένη, χωρίς φωνή, μόνη, χωρίς βοήθειά. θέλω να σπάσω την σιωπή να την κάνω θόρυβο, λέξεις, φράσεις. θέλω να σπάσω την ακινησία, να την κάνω πράξεις, σώμα, αγγίγματα, φιλιά, χάδια. είσαι κοντά αλλά δεν μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια, δεν μπορώ να σου μιλήσω, ούτε να σε αγγίξω. 

με κάποιον τρόπο καταφέρνεις να είσαι παντού, ταξιδεύεις πάνω σε εικόνες, δίπλα σε σκέψεις μέσα σε τραγούδια, σε αντικείμενα, σε χώρους, σε άλλους ανθρώπους...

Κραυγή/Skrik - Edvard Munch

I like to move it.

 Τελευταίο μετρό, τελευταίο βαγόνι. Ακουστικά στα αυτιά και η ένταση κάπου στην μέση, να ακούς εσύ, να μην ακούν οι άλλοι. Γιατί σε μια χώρα που πάσχει από κρίση, σε έναν κόσμο γεμάτο προβλήματα και δυστυχία είναι σφάλμα να ακούς δυνατά μουσική, να την απολαμβάνεις και να χαίρεσαι. Μας επιβάλουν σιωπή, φόβο και δυστυχία. Απαγορεύεται οποιαδήποτε νότα αισιοδοξίας, απαγορεύεται η μουσική, ο χορός, τα πάρτι, τα μπαλόνια, τα γέλια, τα ανέκδοτα, οι συγκεντρώσεις, οι σαπουνόφουσκες,ο έρωτας. Απαγορεύονται οι διακοπές, τα έντονα χρώματα, οι φωνές, τα ανθισμένα λουλούδια, τα ζώα, τα παιχνίδια, τα γλυκά...

Κόντρα σε αυτό το ρεύμα  και επιπλέον ανάποδα στον δρόμο, ακούω δυνατά μουσική και χορεύω αδιαφορώντας για όλους και για όλα. Και για λίγα λεπτά το μυαλό αδειάζει, δεν με απασχολούν τα προβλήματα, οι υποχρεώσεις, οι εξετάσεις, τα προγράμματα, οι ώρες, ο κόσμος, αυτός, αυτή, οι άλλοι, ο χωρισμός, η φτώχεια, η ανεργία, ο θάνατος. Χορεύω και δεν με νοιάζει τίποτα. Βγάζω το ενοχλητικό εσώρουχο που εδώ και ώρα με κόβει και χορεύω...χορεύω, ότι προβλήματα έχω στην άκρη τα αφήνω και χορεύω!

 

 

επικήδειος

...να το πείς και στους άλλους πως κάπου, κάπως, κάποτε, υπήρξαμε μαζί 

καί έχω ένα κομμάτι σου και 'συ ένα δικό μου.

 

 

Cyrano -Rebecca dautremer

2.ice cream is my fave

για μικρά παιδιά και για μεγάλα, για επιδόρπιο μετά το φαγητό, για να γλυκαθείς και για να δροσιστείς, για στενοχωρημένους και για ευτυχισμένους, για περίπατο στην αρεοπαγίτου, για ζευγαράκια. αλητεία στην πλατεία. τα παγωτά είναι για όλους. κυρίως όμως για τα κορίτσια.

για τα ελεύθερα κορίτσια!

Σοκολάτα, βανίλια, φράουλα, μπανάνα, φιστίκι, λεμόνι, μάνγκο, cookies, παρφέ η σορμπέ,γρανίτα με σιρόπι, με τρούφα, με φρούτα, σε χωνάκι, σε καπελάκι ή και σε ξυλάκι...

 

αχ, αυτά τα κορίτσια με τα παγωτά τους!

ολονύκτια δίαιτα,άμεσα αποτελέσματα.

ενθουσιασμός.χαρά.περιέργεια.φόβος.ορθοπεταλιές.ανυπομονησία.βιασύνη. ιδρώτας-.

η συνάντηση.σιωπή.ξανά φόβος.αμηχανία.ανούσιες συζητήσεις.δυσκίνητα σώματα,αγγίγματα.ησυχία.η σπίθα,η έκρηξη-χάος,φασαρία.φωτιές.πόνος.θυμός.θλίψη.εσωτερικά δάκρυα.ειλικρινείς ερωτήσεις,χαζές απαντήσεις.βλακείες.βλάκας.βλαμένη.

αγκαλιά,μπερδεμένη...

τρέχω.απομακρύνομαι.φεύγω.μακριά.δεν κοιτώ πίσω.ταχύτητα.αλλαγή ταχυτήτων.κούραση.ταραχή.ζάλη.κλάματα.κλάματα.κλάματα.γιατί;-μερική συνειδητοποίηση.ηρεμία.καβαλάω το ποδήλατο.ησυχία.μοναξιά.γδέρνω το χέρι μου σε κάτι κάγκελα.

γαλήνη.σιωπή.

ελευθερία.

κάτι έφυγε από πάνω μου.

από μέσα μου.

αισθάνομαι ελαφρότερη...

*τότε τουλάχιστον είχα το ποδηλατό μου,τώρα δεν έχω ούτε κι'αυτό.

έρωτας ή τίποτα

Είναι άνοιξη, η φύση έχει καύλες το ίδιο και εσύ.
Αυτή είναι η καλύτερη περίοδος για να ερωτοτροπήσεις.
Θα είναι έγκλημα εκ μέρους σου να μην ερωτευτείς, ειδικά τώρα, αυτήν την εποχή.
Το μυστικό είναι το εξής, ερωτεύσου με τα πάντα γύρω σου, μικρά και μεγάλα.
Ερωτεύσου την θάλασσα, την ανθισμένη αμυγδαλιά, το βιβλίο που διαβάζεις, την πανσέληνο, μια σοκολατόπιτα, την τέχνη σου, τον άγνωστο που κάθεται απέναντι σου στο μετρό, το νέο σου ποδήλατο.
Φλέρταρε με το πρώτο παγωτό της χρονιάς, απόλαυσε μια βόλτα στην Αθήνα, μύρισε το γρασίδι, άφησε τον ήλιο να σε τυφλώσει, ερωτεύσου με ένα τραγούδι, με τα καινούργια σου παπούτσια, με τα σανδάλια σου.
Ερωτεύσου με την κόρη σου, με τον κολλητό σου, με την ταμία στο σουπερμάρκετ.
Ερωτεύσου ένα παλιό νεοκλασικό σπίτι, ερωτεύσου την κάθε σου διαδρομή, ερωτεύσου την μπύρα σου, ένα φυσικό χυμό πορτοκάλι, μια λεμονίτα.
Ερωτεύσου τα δροσερά βράδια και τα πρωινά ξυπνήματα.
Ερωτεύσου με τον εαυτό σου, με κάτι επάνω σου, με κάποια σου αλλαγή.Πίστεψε στον εαυτό σου, εμπιστεύσου τον, άσε τον ελεύθερο να εκφραστεί, να δημιουργήσει και έπειτα ερωτεύσου κάθε σου δημιούργημα.
Ερωτεύσου την ταινία που μόλις είδες και δες την ξανά.
Ερωτεύσου έναν δημιουργό και την δουλειά του, ζωγράφο, ποιητή, σκηνοθέτη...
Ερωτεύσου, τις λεύκες που πετούν δίπλα σου, μια πασχαλίτσα, μια ανοιξιάτικη βροχούλα,  το καλοκαίρι που έρχεται!
Ερωτεύσου!...κάνει καλό.

Είναι μαγεία σου λέω.
Βρες την!

απεργία

Aυτός και αυτή.
Αυτή είναι κάθε μέρα εκεί, ίδια στάση, ίδιο σημείο στην αποβάθρα, επιβιβάζεται πάντα απο την ίδια πόρτα για να ξαναβγεί στο ίδιο σημείο, να ανεβεί τις ίδιες σκάλες, να προλάβει το λεωφορείο, να μπεί πρώτη μέσα και αν βρεί να κάτσει.
Αυτός δεν είναι πάντα εκεί.
Όσες φορές όμως είναι, την παρατηρεί και του αρέσει.
Μια μέρα της χαμογέλασε. Αυτή όχι.
Μια άλλη μέρα της ξαναχαμογέλασε, του χαμογέλασε και αυτή.
Μια μέρα την χαιρέτησε και του έγνεψε και αυτή.
Μια άλλη μέρα της έκανε νόημα και πήγε κοντά του.
Αυτή , ήταν σφιγμένη, δεν του μιλούσε, κοιτούσε μπροστά της. Έβλεπε το σκοτάδι να διαδέχεται το σκοτάδι.
Έφτασε στο σταθμό της, κατέβηκε και δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα.
Μετά από δυο μέρες που την ξαναείδε της έκανε πάλι νόημα να πάει κοντά του. Πήγε.
Και εκεί μέσα στο σκοτάδι την φίλησε και χάιδεψε τα στήθη της και τα φίλησε.
Την επόμενη φορά δεν περίμενε νόημα του, πήγε μόνη της.
Επέσε στα γόνατα, και έβαλε το κεφάλι της ανάμεσα στα πόδια του, και άρχισε να τον φιλά και να τον γλύφει. Και όταν ακούστηκε το 'τουυυύννν' για το άνοιγμα των θυρών αυτός τελείωσε και αυτή αποβιβάστηκε, προσέχοντας το κενό...
Την επόμενη φορά έκαναν έρωτα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι-και μέσα στο απόλυτο φώς,  αδιαφορώντας για το κόσμο που μπορεί να τους έβλεπε.
Οι διαδρομές τους είχαν αποκτήσει ενδιαφέρον και χαρακτήρα.
Τον επόμενο μήνα
 αυτή,
 πηδιόταν με κάποιον ταρίφα.
Γιατί το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια.

Υ.Γ. Ο αυτός, ήταν οδηγός του μετρό.

Wednesday Morning

please mind the gap

κενό=απόλυτη απουσία ύλης 

Υπάρχουν κενά και κενά.

Υπάρχουν κενά ανάμεσα στις ώρες, σχολικά κενά.

Δύο πρώτες ώρες αρχαία, τρίτη ώρα κενό,

κενό για ξεκούραση, παιχνίδι, μελέτη

ή και αναπλήρωση κενού με άλλον καθηγητή, άλλο μάθημα.

Υπάρχει το κενό ανάμεσα στην αποβάθρα και στο μετρό,

το οποίο με λίγη προσοχή το περνάς.

Υπάρχουν τα κενά αέρος, τα καθοδικά ρεύματα αέρα,

που μικρό πρόβλημα δεν τα λές.

Το κενό του διαστήματος και το κβαντικό κενό.

Υπάρχει μια σελίδα κενή, την οποία μπορείς να γεμίσεις. 

Υπάρχει κενή θέση γραμματέως, η οποία σύντομα θα καλυφθεί.

Υπάρχουν κενά και κενά...

Τα ανθρώπινα όμως δεν γεμίζουν με τίποτα.

Το κενό μιας μητέρας δεν μπορεί να καλυφθεί.

Τον κολλητό σου φίλο δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει κανένας άλλος.

Η κενή θέση στο κρεββάτι σου, δεν μπορεί να γεμίσει με καμία άλλη γυναίκα, όσο όμορφη και αν είναι, όσο έξυπνη και καλή.

Το δικό σου το κενό για παράδειγμα, δεν ξέρω με τι να το γεμίσω.

Το δικό σου το κενό δεν γεμίζει με τίποτα και με κανέναν.

σαμπουάν, όχι πια δάκρυα

και εκεί που νομίζεις πως όλα για σένα τέλειωσαν

και θα περάσεις  στην μαύρη εποχή που όλα θα σου φαίνονται τι άλλο(?) παρά μαύρα-

έχεις την τοπ τουέντι κλαψομούνικη συλλογή μουσικής και μια άλλη αντίστοιχη με ταινίες

κουβαλάς απαραιτήτως ένα πακέτο χαρτομάντιλα για παν ενδεχόμενο

ετοιμάζεις μακρινό ταξίδι μονάχα για πάρτι σου

ακυρώνεις κάθε έξοδο για να κλιστείς σπίτι

απομακρύνεσαι απ όλους δεν θες να μιλήσεις σε κανέναν

παύεις να ονειρεύεσαι

κοιμάσαι πολύ για να μην σκέφτεσαι

έχεις οργανώσει τα πάντα για να πονέσεις σωστά όπως πρέπει.

και περιμένεις

αλλά η κατάθλιψη δεν φαίνεται στον ορίζοντα

και περιμένεις

και αναπολείς...και θυμάσαι 

αλλά χωρίς κλάματα

θυμάσαι όλα αυτά που σε έκαναν να τον ερωτευτείς

και αυτά που σε έκαναν να τον αγαπήσεις

το χαζό του γέλιο, το κρύο του χιούμορ

αλλά και το έξυπνο του 

το τελευταίο υποκοριστικό που σου είχε βγάλει

την έκπληξη που σου είχε ετοιμάσει

την ήμερα που είχες ζηλέψει τόσο πολύ

το τρόπο που σε φιλούσε
το πρωινό που σου έφτιαχνε
την εκδρομή που είχατε πάει

ακούς τα τραγούδια που σου έστειλε

διαβάζεις τα μηνύματα του

βρίσκεις παντού σημάδια του

πας σε μέρη που άλλοτε είχατε πάει μαζί

θυμάσαι τι σου είχε πει στις 8 του Ιούνη

πως σε χάιδευε για 2 ώρες ασταμάτητα ενώ εσύ ήσουν άρρωστη

την τελευταία διαδρομή που κάνατε

τον πρώτο σας χορό

τον συναντάς κιόλας

τον συναντάς ξανά.

αυτό είναι το τέλος

μπορεί πάλι και να μην είναι

δεν ξέρω 

δεν έχω ιδέα

αλλά αυτά που ζήσαμε υπάρχουν 

δεν μπορείς να τα διαγράψεις

είναι οι αναμνήσεις σου

χαίρομαι που τα έζησα όλα αυτά

και χαίρομαι όταν τα ξαναθυμάμαι

δεν είναι τελικά και τόσο παίδεμα αυτές οι αναμνήσεις

Στο παζάρι της Κυριακής ή το τζίνι

Η μικρή Ελένη έκανε την καθιερωμένη βόλτα της Πέμπτης με ένα μπουκάλι μπύρας στο ένα χέρι και ένα βιβλίο του Τίτου Πατρίκιου στο άλλο. Διάβαζε, έπινε και περπατούσε και δεν την ένοιαζε τίποτα. Διάβαζε πέντε, έξι σειρές και έπειτα κοιτούσε μπροστά της, η εικόνα αποτυπωνόταν στον εγκέφαλο της, έτσι χάραζε μια νοητή πορεία την οποία θα ακολουθούσε όσο διάβαζε τις επόμενες πέντε, έξι σειρές. Σε ένα επόμενο σκανάρισμα ο εγκέφαλος της έδωσε σήμα ''ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΠΕΤΑΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ''. Δίπλα σε ένα κάδο σκουπιδιών ήταν πεταμένο ένα γυάλινο σκεύος, κάτι σαν τσαγιέρα. Η μικρή Ελένη το πήρε στα χέρια της και προσπαθήσε να το καθαρίσει κάπως με ένα χρησιμοποιημένο χαρτομάντιλο που 'χε στην τσάντα και ένα φυλλάδιο ''Αγοράζουμε μετρητοίς χρυσό''. Η τσαγιέρα άρχισε να δονείται μέχρι που βγήκε από μέσα της ένα τζίνι.Το τζίνι δεν ξάφνιασε την Ελενίτσα αντιθέτως την γοήτευσε.
Το τζίνι δεν μιλούσε, ήταν κάπως μελαγχολικό και όχι τόσο διάφανες, όσο θα περίμενε κανείς (όχι πως είχε ξανασυναντήσει, για να ξέρει). Η Ελενίτσα έμεινε να το κοιτά με θαυμασμό ενώ αυτό πήγαινε πέρα δώθε, σαν να περίμενε κάτι. Μια στιγμή στάθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλον και κοιτάχτηκαν.Τα μάτια της Ελενίτσας βγάλαν σπίθες και μικρά πυροτεχνήματα έσκασαν μέσα στο στομάχι του τζίνι(αυτό θα ήθελε να γίνει η Ελενίτσα, αλλά δεν έγινε, αφού αυτός απέστρεψε το βλέμμα του).
-Μην το σκέφτεσαι πολύ, τρεις ευχές έχεις, πέστες να τελειώνουμε.Η Ελενίτσα δεν απαντούσε.
-Τι θες, αγάπη, καλό σεξ και διακοπές σε εξωτικό νησί?
-Όχι, του απάντησε
-Α.Είσαι από τις άλλες... λεφτά θέλεις!
-'Οχι.
-Μπύρες για ένα χρόνο?
Η Ελενίτσα κοίταξε το μπουκάλι της, το οποίο είχε σχεδόν τελιώσει αλλά και αυτή του την πρόταση την αρνήθηκε και τότε του πρόσφερε αυτή το μπουκάλι της και τον ρώτησε αν ήθελε να πίει λίγη.

-'Εχουν καιρό να με ρωτήσουν τι θέλω, της είπε το τζίνι και ήπιε από την μπύρα της.
Αράξανε σε ένα λόφο και ήπιανε πολλές μπύρες και μοιράστηκαν πολλά ο ένας για τον άλλον.Το τζίνι με μάτια, υγρά, αλλά χωρίς ούτε ένα δάκρυ, της μίλησε για τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του(αυτό εμπεριέχει πολλά, σχέση με άδοξο τέλος, τον εγκατέλειψε μόλις ικανοποίησε και την τελευταία της ευχή, παρόλο που περνούσαν πολύ καλά...-). Μίλησε λοιπόν και η Ελενίτσα για αυτήν, του εκμυστηρεύτηκε πολλά, όπως αυτό για τον παππού της, περιστατικό το όποιο γνωρίζουν μονάχα τέσσερα άτομα μεταξύ αυτών και το τζίνι, τον παππού της τον απήγαγαν εξωγήινοι κανείς δεν ξέρει το γιατί, όμως το έκαναν. Ακόμη, του είπε πως στο ένα από τα δύο της πόδια έχει έξι δάχτυλα, κάτι που ήξερε μονάχα η οικογένεια της, ο πρώην της και η δασκάλα γυμναστικής του δημοτικού.
Η ώρα πήγε τέσσερις και το τζίνι είχε κουραστεί, ενώ η Ελενίτσα όχι και τόσο. Το τζίνι σηκώθηκε αποφασιστικά και της ζήτησε να κάνει τις τρεις ευχές της και να τον αφήσει στην ηρεμία του, μόνο του. Αυτό καθόλου δεν της άρεσε γιατί ήθελε να τον ξαναδεί, έτσι του είπε το εξής,
-Πως θα σου φαινότανε αν για μια φορά στην ζωή σου κάποιος άλλος ήταν αυτός που σου πρόσφερε, αν αντί να έδινες, έπερνες? Το τζίνι σιωπά και η Ελενίτσα συνεχίζει,
-Θα φτιάξουμε μία σχέση και αν και όταν εσύ νιώσεις έτοιμος θα μου πραγματοποιήσεις μια ευχή, η και δυό. Το τζίνι ήπιε μια τελευταία γουλιά μπύρας και γύρισε πάλι πίσω στην τσαγιέρα του, και πριν μπεί και η τελευταία ιδέα καπνού, της είπε, τα λέμε!
Η Ελενίτσα δεν κατάλαβε-, επέστρεψε σπίτι της με τα πόδια και σκέφτηκε πως μάλλον δεν θα τον ξανασυναντούσε, πόσες φορές συναντάς ένα τζίνι στην ζωή σου?!
Την επόμενη εβδομάδα η Ελενίτσα βγήκε και πάλι για την καθιερωμένη της βόλτα και καθώς κατηφόριζε, κλώτσησε κάτι, όχι ένα οτιδήποτε κάτι, το κάτι, την τσαγιέρα(που μάλλον λυχνάρι ήταν).'Αυτο άρχισε να κατρακυλάει και η Ελενίτσα έτρεχε πίσω του να το προλάβει και από το μυαλό της περνούσαν χιλιάδες πράγματα, μέχρι που το λυχνάρι άρχισε να χάνει ταχύτητα και σταμάτησε στην μέση του δρόμου, η Ελενίτσα σταμάτησε δίπλα του, ανάσανε, ένα αμάξι της κόρναρε, το πήρε στα χέρια της βιαστικά και ανέβηκε στο πεζοδρόμιο. Έτριψε το λυχνάρι...-

Και αυτή είναι η αρχή μιας ιστορίας-
...Η μικρή Ελένη άνοιγε δειλά τα χείλη της και αυτός έμπαινε μέσα της και την γέμιζε ολόκληρη, από την κορυφή του κεφαλιού μέχρι και το έκτο δάχτυλο του ποδιού της, από τα γόνατα μέχρι τις θηλές του στήθους της, τον ένιωθε μέσα της παντού και την έκανε να τρέμει ολόκληρη και ήταν τόσο έντονη αυτή τους η επαφή που τον αισθανόταν μέσα της ακόμη και δυο μέρες μετά, χωρίς αυτός να είναι. Τα βράδια την ανέβαζε πάνω στο μαγικό του χαλί και την πήγαινε βόλτες πάνω από την πόλη και της έλεγε ιστορίες μέχρι να κοιμηθεί. Η Ελενίτσα προσπαθούσε να του δίνει πράγματα κάθε μέρα, κάθε τι μικρό είχε το έκανε μεγάλο για να του το προσφέρει, και την μεγαλύτερη της λύπη την μετέτρεπε σε τεράστιο χαμόγελο η σε άπειρα μικρά φιλάκια για να του τα δώσει. Τον έκανε ευτυχισμένο, το ίδιο και αυτός...
 Δεν της είχε κάνει όμως ούτε μια τόση δα ευχή, και παρόλο που πολλές φορές το σκεφτόταν δεν του το είχε κουβεντιάσει ποτέ.
Την καθιερωμένη βόλτα της Πέμπτης τώρα την έκαναν την Κυριακή, παρέα, μιάς και το τζίνι, λάτρευε τις Κυριακές(προσοχή!η Κυριακή δέν είναι η αγαπημένη μέρα όλων των τζίνι, αλλά αυτού του συγκεκριμένου). Το ραντεβού ήταν καθορισμένο, ώρα και μέρος. Η Ελενίτσα ήταν εκεί, περίπου στην ώρα της (με ένα τέταρτο καθυστέρηση), το τζίνι όμως δεν ήταν εκεί... Η Ελενίτσα πήγε για να τον συναντήσει και την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη και για μια βδομάδα ακόμη, τον αναζητούσε και τον περίμενε, μονάχη-
Το τζίνι δεν εμφανίστηκε ξανά και το μόνο που της είχε απομείνει από αυτόν ήταν μερικά καπάκια μπύρας. Του έδωσε τα πάντα και πήρε μερικά καπάκια μπύρας! Για την ώρα αυτό πίστευε, στην πορεία κατάλαβε πως μπορεί να μην είχε κερδίσει τις τρεις ευχές που της αντιστοιχούσαν αλλά είχε κερδίσει πολλά άλλα...

*Η μικρή Ελένη δεν κάθεται και κλαίει, κάθεται και περιμένει το τζίνι...
Και την καθιερωμένη βόλτα την κράτησε για την Κυριακή, την ξεκινάει όμως αρκετά πιο νωρίς απ ότι πριν και περνάει από το παζάρι και με την παλάμη της γυμνή τρίβει όποια τσαγιέρα η όποιο λυχνάρι βρίσκει...

365 διά 3,1 διά 11 διά 6 ...

κάτι ανάμεσα σε Χριστούγεννα και απόκριες, ούτε κάν Πάσχα.
κάτι λίγο από καλοκαίρι...
περάσαμε από όλες τις εποχές αλλά δεν ζήσαμε καμία.
δεν κολυμπήσαμε γυμνοί στην θάλασσα.
δεν κάναμε έρωτα στην παραλία, ούτε στο αστεροσκοπείο.
δεν κάναμε μαζί αλλαγή χρόνου.
δεν χορέψαμε σε 3/4.
δεν πήγαμε σινεμά.
δεν πιάσαμε τον Μάη, ούτε αυτός μας έπιασε,δεν πιάσαμε ούτε τον Απρίλη.
δεν σε πήγα για μια ακόμη φορά, για μια τελευταία φορά, στο μέρος που τα χείλη σου συνάντησαν τα δικά μου.
δεν μας άγγιξαν οι σταγόνες της αυγουστιάτικης βροχής,
δεν ήσουν εκεί όταν έσβησα τα κεράκια της τούρτας μου,
απουσίαζες...
απουσίαζες από πολλά
ζήσαμε κάπου ανάμεσα...
ανάμεσα στις εποχές,
στους μήνες,
στης μέρες,
στις ώρες, στα λεπτά...
μετά το βράδυ και πριν το ξημέρωμα.
ανάμεσα...

και μέσα πουθενά.

ψευδαισθήσεις

αμοιβαία ή μη αμοιβαία?

definitely μη αμοιβαία!

εύθραστον

Κάτι θα σπάσει-

πριν σπάσει εγώ έχω ήδη πονέσει

έχω ακούσει το ράισμα

άκουσα τα κομμάτια να πέφτουν

και ένιωσα τις αιχμηρές γωνιές να με κόβουν

κανε να μην σπάσει,κανε να μην σπάσει,κανε να μην σπάσει...παρακαλώ.

ΕΥΘΡΑΣΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

Τυρί

-Και τώρα τι?
-Τι τώρα τι?
-Τώρα τι?
-Τι τι?
-Τι???
-Τι εννοείς τι?
-Καταλαβαίνεις τι εννοώ όταν λέω τι.
-Εξήγησε μου?
-Δεν οφείλω εξηγήσεις σε κανέναν.
-Ούτε σε μένα?
-Δεν όφειλα ποτέ σε κανέναν.
-Είμαι κανένας?
-Το νοίκι μου το πληρώνω πάντα μέσα στο πρώτο δεκαήμερο.
-Είμαι κανένας?
-Ακόμη και τώρα , που δεν με πληρώνουν έγκαιρα, φροντίζω να τα βρω με κάποιο τρόπο...
-Δεν είμαι κανένας γαμώτο μου!
-με κάποιο τρόπο...
-Είμαι κάτι!
-κάπως,κάπου
-Είμαι κάποιος!υπάρχω,αναπνέω.
-Αυτό είναι το πρόβλημα σου,απλώς αναπνέεις,δεν ζεις, επιβιώνεις.
-Και τι παραπάνω είναι η ζωή?Δεν είναι ένας αγώνας επιβίωσης.
- Εγώ διαλέγω να ζήσω και ας μην επιβιώσω.
-Δηλαδή δεν σε νοιάζει να ζήσεις?
-Διαλέγω να αγαπήσω!
-Ποιον?
-Τα πάντα γύρω μου..
-Τι εννοείς όταν λες τα πάντα?
-ΟΛΑ!
-Ποια όλα?
-Τους ανθρώπους...
-Όλους τους ανθρώπους?
-Σχεδόν όλους...
-Ακόμη και τον πατέρα σου?
-Όχι ,τον πατέρα μου όχι...
-Το αφεντικό σου?
-Όχι
-τον τύπο που σε λήστεψε?
-Σίγουρα όχι
-Την κυρία Κάκια
-Όχι
-Την θεία σου?
-Μα το ξέρεις πως όχι.
-Τότε ποιον αγαπάς?
-...
-Αρα δεν αγαπάς κανένα
-Αρα...
-Αρα αρα αρα...αρα δεν ζεις!
-Αρα δεν ζω...(κλαίει)
-...
-Μα θέλω να ζήσω!θέλω να αγαπήσω!
-Σε αγαπώ εγώ!
-...
-Σ' αγαπώ
-Όχι δεν το εννοείς.
-Το εννοώ.
-Και που το ξέρω εγώ?
-Θα το μάθεις...
-Πως?Από ποιον?Αφού δεν ξέρω να αγαπώ...
-Θα σε μάθω εγώ
-Αλήθεια μπορείς?
-Νομίζω πως ναι,μπορώ να προσπαθήσω
-Τέλεια!Πότε ξεκινάμε?
-Από τώρα.
-Πότε θα είμαι έτοιμη?
-Θα το καταλάβεις...
-Μμμ καλά,για να το λες εσύ...κάτι θα ξέρεις,σε εμπιστεύομαι.
-Μάθημα πρώτο,εμπιστοσύνη.
-Ποιο?Που είναι?τι?
-Μπροστά σου!
-Που?δεν βλέπω τίποτα...
-Κοίτα απλώς μπροστά σου.
-...(κοιτάει μπροστά)
-Έτσι...
-Το είδες?!Ένα πουλί!Ένα γαλάζιο πουλί, πετούσε και έπειτα στάθηκε και μου έκλεισε το μάτι!!!
-Μάθημα δεύτερο, μοιράζομαι.
-Τι είναι πάλι?δεν κατάλαβα...εγώ σου είπα απλώς για ένα πουλί που είδα...
-Ακριβώς αυτό...
-Μα δεν καταλαβαίνω...
-Δεν χρειάζεται, κοίτα απλώς μπροστά, εγώ θα βρίσκομαι δίπλα σου.
-...(κοιτάει μπροστά)...
-...

her eyes

Έβλεπε την πόρνη* του κάθε Σάββατο. Τα Σάββατα δεν έβγαινε ποτέ όπως όλος ο κόσμος, ήταν αντικοινωνικός, αντιρρησίας, αντιεξουσιαστής, αντιστασιακός, αντιφασίστας και πολλά άλλα που αρχίζουν με  την πρόθεση αντί και γενικότερα δεν του άρεσαν τα Σάββατα ,κυρίως όμως οι Κυριακές, τις μισούσε. Έτσι αυτές τις μέρες τις πέρναγε μαζί της, έτσι ώστε να ξεχνά τον χώρο και το χρόνο.

Βρισκόντουσαν τα Σαββατόβραδα, συνήθως στο ημιυπόγειο της, μένανε εκεί όλη την νύχτα και κάνανε έρωτα, όταν ξημέρωνε αυτοί έπεφταν για ύπνο, ξυπνούσαν αργά, έπαιρναν πρωινό μαζί, άραζαν και αυτός έφευγε κατά τις 6. Καμιά φορά βρίσκονταν και έξω για καμιά βόλτα και σεξ στο αυτοκίνητο του, σε κάποια τουαλέτα, σε πάρκα...αλλά και πάλι νύχτα. Πάντα νύχτα! μακρυά από τα μάτια του κόσμου.

Μια μέρα λοιπόν και όχι νύχτα, είχε την ανάγκη της, είχε ανάγκη την αγκαλιά της και ένα της φιλί,  στο κούτελο.Της χτύπησε το κουδούνι, ήταν μόνη, του άνοιξε, φορούσε ποδιά μαγειρικής, έφτιαχνε κοτόπιτα, εκείνος έπεσε στην αγκαλιά της. Πήγανε αμέσως μέσα, γιατί και αυτή, παρόλο που μαγείρευε, είχε επιθυμία να τον δει και χύθηκαν στο πάτωμα, στο παγωμένο μωσαϊκό. Και καθώς  έμπαινε μέσα της, είδε κάτι που δεν είχε δει καμιά άλλη φορά. Είδε τα μάτια της στο φως του ήλιου, μερικές ακτίνες έμπαιναν από την μπεζ πλέον, δαντελένια κουρτίνα του σαλονιού. Και ήταν σαν να  μαγνητίζονταν από την κόρη του ματιού της, σαν το μάτι να τις τράβαγε πάνω του και όχι αυτές να έπεφταν επάνω του. Τα μάτια της, γίνονταν πιο φωτεινά, πιο ανοιχτά, άλλαζαν χρώματα, πρασίνιζαν λιγάκι, από καστανά που ήταν και διαγραφόταν καθαρά ένα χρυσό περίγραμμα. Σταμάτησε και στάθηκε για ώρα και τα παρατήρησε...και τα σχολίασε.

Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που τα έβλεπε, δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ από τότε.

Είδε τα μάτια της για πρώτη φορά στο φως του ήλιου, αυτό ήταν και το πρόβλημα.

Αυτή συνειδητοποίησε κάποια πράγματα, απ την μιά, τόσο καιρό την ήθελε χωρίς να χει δει τα μάτια της, κάτι που όπως όλοι παραδέχονταν, ήταν η γοητεία της. Την ήθελε και χωρίς αυτό, την θεωρούσε ελκυστική έτσι όπως την γνώριζε, χωρίς τα μάτια της. Η πόρνη* του, αντιλήφθηκε όμως πως τα μάτια της δεν ήταν το μόνο πράγμα που δεν ήξερε γ αυτήν...

Την ημέρα άλλαζαν χρώμα και τα μαλλιά της και το δέρμα της.Και σίγουρα δεν θα 'χε δει την μικρή ουλή στο δεξί της μάγουλο και την ελιά στο χέρι.Δεν είχε δει το χαμόγελο της και τις γραμμές του προσώπου της. Ακόμη δεν θα την είχε ακούσει ποτέ να τραγουδά η να χορεύει γιατί πάντα το έκανε την μέρα. Είχε χάσει τόσα απ αυτήν, έτσι η πόρνη* σκέφτηκε πως ίσως να άξιζε κάτι άλλο...κάτι , ίσως... καλύτερο.

*που καθόλου πόρνη δεν  ήταν.

Δίλημμα του Σκατζόχοιρου

Το δίλημμα του σκαντζόχοιρου, είναι μια κατάσταση στην οποία,μια ομάδα σκατζόχοιρων προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον για να ζεσταθούν.Όταν όμως το κάνουν, ο ένας πληγώνει τον άλλον με τα αγκάθια του, χωρίς να έχουν τέτοιο σκοπό, το κάνουν, είναι αναπόφευκτο. Έτσι λοιπόν απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Ενώ υπάρχει η επιθυμία της συντροφιάς, της ομάδας, δέν μπορεί να πραγματοποιηθεί για προφανείς λόγους.

Το δίλημμα αυτό, είναι μια αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα(και δέν το λέω εγώ, αλλά ο Σοπενχάουερ και ο Νίτσε). Ο κάθε άνθρωπος έχει την επιθυμία και την θέληση για επαφή και επικοινωνία με άλλα άτομα, υπάρχει όμως αυτό το δίλημμα του σκαντζόχοιρου, φοβόμαστε τα αγκάθια του άλλου, φοβόμαστε μην πονέσουμε, μην ματώσουμε. Ερωτευόμαστε με μέτρο, αγαπάμε με μέτρο, δεν δινόμαστε, γινόμαστε εσωστρεφής. Παρόλο που θέλουμε να φτιάξουμε σχέσεις και δεσμούς, φοβόμαστε την αμφίδρομη βλάβη. Ως αποτέλεσμα απομακρυνόμαστε, όπως οι φίλοι μας οι σκατζόχοιροι και αντιμετωπίζουμε μόνοι μας τις κρύες νύχτες του Γενάρη, με την συντροφιά μιας σόμπας, η οποία είναι λιγότερο βλαβερή(για την ψυχολογία μας πάντα, όχι για την τσέπη μας!). Άλλες φορές επιλέγουμε να κάνουμε σχέσεις...αλλά σχέσεις ρηχές!

Ζήσε, αγάπα, ερωτεύσου  και πόνεσε. Αλλά ΖΗΣΕ! Όποιο και αν είναι το τίμημα. Σημασία έχει να νιώθεις, γιατί δεν ήμαστε αμοιβάδες ρε γαμώτο... Νιώθουμε.Οτι και αν είναι αυτό...

Την αγάπη δεν μπορείς να την μετρήσεις, αν είναι να αρχίσεις τις πράξεις, ξέχνα το!