Πώς να κρατηθεί το κορμί τώρα που ναι νύχτα;
Μακρυά σου δεν είναι ελεύθερο, εγκλωβισμένο είναι, πιο πολύ από ποτέ.
Κοντά σου μονάχα βρίσκει νόημα.
Μακρυά σου δεν αντιδρά το ίδιο, οι αισθήσεις δεν διεγείρονται.
Οι σιαλογόνοι αδένες εξασθένησαν και οι μυς ατρόφησαν.
Τώρα σέρνεται και περιφέρεται δίχως νόημα, χωρίς θεό.
Η καρδία δεν πάλλεται το ίδιο.
Οι φλέβες δεν κατακλύζονται με καυτό αίμα σαν άλλοτε.
Τα μάτια έχασαν την λάμψη τους και το δέρμα σαν να θάμπωσε κάπως.
Η σάρκα αρχίζει να λιώνει αποκαλύπτοντας τα έσω στους έξω.
Για μένα πλέον μην ρωτάς.
Έγινα παραμυθάκι άσκημο και σκληρό.
Ένα βράδυ με φεγγάρι σαν και τούτο το Αυγουστιάτικο μας, βγήκα για να σε βρω, γιατί εγώ σε θέλησα εδώ!
Και κάπου στην πορεία εξαυλώθηκα...
