'Hταν κάποτε δυο πόδια καλλίγραμμα, αλλά κοντά. Ήταν 20 χρόνια
κολλητά, από τα γεννοφάσκια, απ τη κοιλιά. Στοργικά το ένα προς το άλλο συντροφικά και
συνεργατικά. Κάνανε και χορό! Το αριστερό ήταν λίγο καλύτερο, είχε
εξασκηθεί, αλλά κανένας δεν το έπαιρνε το άλλο για κακό. Κάποια μέρα το δεξιό πάνω
στο χορό, επίμονο από ζήλια να γίνει και αυτό καλό, έμεινε κουτσό. Δεν το είχαν πάθει ποτέ ξανά αυτό, τουλάχιστον όχι σε
τέτοιο βαθμό.
Ρωτάει το δεξί το αριστερό,
-Θα μπορέσεις να με βοηθήσεις σε
παρακαλώ;
-Μα φυσικά! Και το ρωτάς, χαζό;!
-Θα
συμμετέχουμε και μεις σε αυτό! φώναξαν τα χέρια μαζί με μια φωνή.
Λίγο πιο
μετά ένας κύριος με λευκά έφερε και άλλα δυο πόδια, μεταλλικά, ξερακιανά και καθόλου ομιλητικά. Στο βάδισμα όμως αρκετά βοηθητικά. Και έτσι ξεκίνησαν όλα μαζί τις βόλτες όπως παλιά αλλά
με ρέγουλα τώρα πια. Και πηγαίναν και ερχόντουσαν και όταν
κουραζόντουσαν σταματούσαν να πάρουν μιαν ανάσα και μετά ξανά
ξεκινούσαν. Και πήγαιναν και ερχόντουσαν και το δεξί ήταν τόσο
χαρούμενο που είχε φίλους καλούς και πιστούς που το βοηθούσαν να
αναρρώσει. Και πήγαιναν και ερχόντουσαν για να κρατούν το δεξί πάντα
εύθυμο και χαμογελαστό να νομίζει ότι είναι ακμαίο και ικανό όπως τον
παλιό καλό καιρό. Αυτό όμως ήταν ιδιαίτερα κουραστικό. Και τα χέρια σε
έναν περίπατο στο βουνό, αρχίνισαν το παράπονο και τον υπαινιγμό, ότι
δηλαδή, το δεξί το πόδι δεν ήταν και τόσο ανάπηρο. Το δεξί έμεινε βουβό
και τον λόγο πήρε το αριστερό.
-Αν το
πιστεύετε αυτό να βγείτε απ τον χορό!
Και έτσι έγινε, παραιτήθηκαν! Και τα μεταλλικά, τα ξερακιανά και καθόλου ομιλητικά, τα πόδια τα βοηθητικά πέσαν χάμω στα γκρεμνά. Και μονάχο έμεινε το αριστερό σε μονοπάτι δύσβατο. Και άρχισε να κάνει κουτσό πλάι στο γκρεμό. Τελικά ξεπέρασαν τον κίνδυνο και φτάσανε στον τελικό τους προορισμό. Στάθηκε το αριστερό, καταπονημένο και αδύναμο και αμέσως το δεξιό, ζήτησε να του φέρει νερό. Η αλήθεια ήταν πως είχε γίνει πολύ απαιτητικό. Και κατά βάθος δεν είχε πρόβλημα και τόσο σοβαρό, παρά μόνο εγωισμό μεγάλο και τρανό, γιατί μπορούσε να ισορροπήσει και να σταθεί ακόμη και μέχρι και να περπατήσει μπορούσε το δεξιό, το δήθεν, το κουτσό. Έμενε όμως πάντα σιωπηλό και άφηνε όλο το βάρος στο αριστερό. Το αριστερό με τόσο καιρό κουτσό, είχε μείνει το μισό, δεν σταματούσε όμως λεπτό, παρά τον κρυφό τραυματισμό, στον μηρό και το τρέμουλο το φριχτό, γιατί είχε δώσει όρκο ιερό, να του βρίσκεται πάντα στο πλευρό.
Μια μέρα με ζέστη φριχτή και αποπνικτική, θέλησε το αριστερό να πάρει παγωτό. Έπρεπε να το δείτε, ήταν τροφαντό πάνω σε μαξιλάρι μαλακό και το άλλο στο πάτωμα το σκληρό.
-Σε παρακαλώ, εγώ που τόσο σε αγαπώ, είπε το δεξιό, λαχταρώ τώρα από το ψιλικατζίδικο ένα παγωτό!
Το αριστερό μάζεψε ότι δυνάμεις του απέμειναν και βγήκε ξυπόλυτο, να κάνει ξανά κουτσό στον δρόμο τον καυτό. Έκανε ένα κουτσό και άλλο ένα πιο μικρό και ένα ακόμη μηδαμινό και κατέρρευσε το έρμο, στην άσφαλτο απάνω. Κάτι ψιθύρισε στο αριστερό, νομίζω είπε σ' αγαπώ και σταμάτησε κάθε είδους σπασμό και παλμό. Έσπευσαν να το μεταφέρουμε στο κτήριο με το κόκκινο σταυρό και ο κύριος με τα λευκά είπε,
-Εγώ προσπάθησα, όσο μπορώ, να το κόψω θα πρέπει με βαρύ καημό.
Και αντί για αυτό στην θέση έβαλαν ένα ψηλομύτικο, γυαλιστερό και πλαστικό. Και απόμεινε το δεξιό μονάχο, που τελικά έλεγε ψέματα και ήταν καλά όλον αυτόν τον καιρό.
Και από τα δύο πιο χαζό, θα χαρακτήριζα μάλλον το αριστερό. Δεν ήταν αγάπη αυτό. Αλίμονο αν θυσιάζαμε την ζωή μας για τα
καπρίτσια και τον εγωισμό του άλλου. Πρέπει να ξέρουμε όταν κουραζόμαστε και όταν πληγωνόμαστε και δακρύζουμε να σταματάμε.
