φθινοπωρινή βροχούλα

Μαύρα ρούχα.γερασμένο πρόσωπο.ρυτίδες,αυλακιές,χαρακιές του χρόνου.καστανό μαλλί βαμμένο.γυναίκα.στο μετρό.κάθεται στην έξω θέση.στραμμένη προς το απέναντι τζάμι.το κοιτά.κοιτά αυτήν.την αντανάκλαση της.τα χέρια πλεγμένα.το ένα δάχτυλο ανάμεσα στο άλλο.
σφίγγει τα χέρια της μαζί με το εισιτήριο των 1,40.τα δάχτυλα της σαν να χορεύουν.χορεύουν έναν περίεργο χορό.σπασμωδικά.σαν ζώο λίγο πριν ξεψυχήσει.χωρίς σειρά.χωρίς ρυθμό.

καταπίνει διαρκώς,επίμονα.σαν να της έχει κάτσει κάτι στο λαιμό.ένας βραχνάς.και το γνωρίζει καλά πως δεν πρόκειται να της περάσει,όσες φορές και αν προσπαθήσει.
όλο αυτό διαρκεί τρεις στάσεις Εθνική άμυνα.Κατεχάκη.Πανόρμου.

κάτι γυαλίζει στο πρόσωπο της.στο δεξί της μάτι.είναι υγρό.το ίδιο και το αριστερό.τα βλέφαρα αδυνατούν να τα συγκρατήσουν.δυο δάκρυα ξεφεύγουν.ένα και ένα.ενα απ το καθένα.ούτε ένα παραπάνω.
και μένουν κάπου ανάμεσα στο βλέφαρο και το μάγουλο.στο μικρό εκείνο μαξιλαράκι.τα αφήνει για λίγο εκεί.να ζήσουν για λίγα δευτερόλεπτα.να υπάρξουν.να αποκτήσουν νόημα.έπειτα σηκώνει τα χέρια της και χαϊδεύει πρώτα το ένα και έπειτα το άλλο μάγουλο.

μπορεί να άκουσε το τραγούδι που άκουγα με τα ακουστικά.everybody's  gotta   learn sometimes.μάλλον όχι...εγώ πάντως όταν το ακούω, κλαίω.

Παίρνει και πάλι την αρχική της θέση.στήνεται απο την αρχή. σηκώνεται.κατεβαίνει στο Σύνταγμα.τώρα στα αυτιά μου ακούγεται η ανοιξιάτικη βροχούλα.και θυμάμαι.και χαμογελώ.για αυτήν σίγουρα δεν ήταν μια ανοιξιάτικη βροχούλα.μάλλον φθινοπωρινή ήταν...