Εσύ μικρέ ανθρωπάκο, δημιουργήθηκες και γεννήθηκες με σκοπό να ερωτευτείς και να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Και έπειτα καταδικάστηκες να μην τα καταφέρεις ποτέ. Οι λεμφαδένες σου πρήζονται, το στομάχι σου πρήζεται, τα δάχτυλα σου πρήζονται. Και η διάγνωση είναι η απουσία του έρωτα. Νομίζεις πως έχει ζήσει και τον έρωτα και την αγάπη. Ανθρωπάκο, τίποτα από αυτά δεν έζησες. Όλα μείναν ανεκπλήρωτα, ανολοκλήρωτα. Την ξοδεύεις την καρδιά σου εδώ και κει. Και νιώθεις τόσο σκάρτος που δεν έχει καταφέρει να επιτύχεις τον σκοπό σου, ανίκανος και ακόμη περισσότερο αδύναμος και αβοήθητος. Βγάζεις τούφες από τα μαλλιά σου και απ'τα μυαλά σου βγάζεις. Τραβάς πετσάκια μετά μανίας, έως ότου ματώσεις, μένεις έξω στην βροχή περιμένοντας και την τελευταία σταγόνα να πέσει πάνω σου και κρυολογείς...
Και το ανεκπλήρωτο, ανεκπλήρωτο μένει. Και η νοητή γραμμή που χάραξες μέσα στα χρόνια, η ζωή, γίνεται όλο και πιο άσχημη. Και αυτό γιατί εσύ θεέ, όποιος, όπου και αν είσαι και συ τύχη και συ μοίρα και ο κόσμος ολόκληρος αποφασίσατε να γαμήσετε κάποιου τη ζωή, να του κάνετε την ζωή λίγο πιο δύσκολη. Και έτσι με κάποιο τρόπο ανθρωπάκο πληγώνεσαι από ανθρώπους που δεν ήταν καν εκεί, από την απουσία τους και μόνο. Και συ άθλιε ανθρωπάκο τους αγαπάς, ενώ δεν υπήρξαν ποτέ, ενώ δεν σ 'αγάπησαν ποτέ. Αγάπησες σε αυτούς μικρά και ασήμαντα πραγματάκια, λεπτομέρειες που οι άλλοι δεν γνωρίζουν, που οι άλλοι αγνοούν. Και αν σε ρωτούσαν ανθρωπάκο, θα απαντούσες ότι θα έδινες ακόμη και την ζωή σου για την αγάπη αυτή. Γιατί ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ανθρωπάκο γέμισε την μπανιέρα σου με καυτό νερό, ξεγυμνώσου και βούτα όσο πιο βαθιά μπορείς με μιαν ανάσα. Έπειτα βγες, σήκω αργά-αργά, αναδύσου σαν να ήταν η πρώτη φορά. Βγες μέσα απ την μήτρα της μάνας. Ξαναγεννήσου! Πες ανθρωπάκο πως γεννήθηκες ξανά, πως όλα ξεκινούν τώρα για σένα, πως δεν πόνεσες ποτέ, πως δεν πληγώθηκες ποτέ, πως δεν έδωσες σε κανέναν τα πάντα, πως δεν αγάπησες ποτέ, πως δεν σε αγάπησαν ποτέ!
