Love will tear us apart again

Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά στην ζωή μου τόσο μόνη στον κόσμο.
Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά.
Και δεν με πιάσανε τα κλάματα. Δεν είχα να κλάψω σε κανέναν. Κλαίμε για κάποιον, για να μας κάνει κάποιος καλά, να μας παρηγορήσει. Και γω δεν είχα να κλάψω για κανέναν.
Και η σοκολάτα έμεινε άθικτη στο συρτάρι δίπλα στο κρεβάτι μου.
Καμιά μουσική για τους χωρισμούς-
Να αφήνουμε τους ανθρώπους όταν δεν είμαστε ερωτευμένοι.
Και να αφήνουμε τους ανθρώπους γιατί τους αγαπάμε, γιατί τους γουστάρουμε και μας αρέσουν, αλλά γιατί μάλλον πρέπει.
Ωραίοι...
και μόνοι...
μόνη-
μόνοι για μια ζωή.
Μόνοι με φίλους, οικογένεια, παντρεμένοι με παιδιά και πάλι μόνοι.
Στην μέση της νύχτας, μακριά στην Ιβηρική, μια γάτα κλαίει.
Τι μήνας έχει γίνει;
Δεν βλέπω το πρόσωπο σου, δεν ακούω την φωνή σου.
Στον τέταρτο όροφο, πάλι κάπου στην Ιβηρική ένα κεράκι καίει, ένα μπάφος καπνίζεται και ένα λαπτοπ χωρίς ίντερνετ παίζει  Antony and the Johnsons.
Κοιμήσου και προσευχήσου, όλος ο κόσμος να είναι καλά.
Κοιμήσου και ονειρέψου την ζωή σου, έτσι όπως ποτέ δεν θα ναι.
Κοιμήσου και προσπάθησε να ξανά δεις, τα μάτια του, τα μάτια του τα δακρυσμένα.
Είμαστε ακόμη νέοι και έχουμε καιρό μπροστά μας για την πανσέληνο και το καλοκαίρι τώρα αρχίζει.
Κοιμήσου.
Και ακόμη ονειρέψου, το παγωτό καϊμάκι που ποτέ δεν έφαγες και την σοκολάτα υγείας, που έλιωσε στην πτήση Αθήνα- Μαδρίτη.